Mackenzie Asjued’in 99 problemi vardı ve en iyi arkadaşı Makenna Catalano ne yazık ki bunlardan biriydi. Hatta bazı anlar Mak en büyük sorunun Mak olduğunu falan düşünüyordu… Tabii bu ne açıdan baktığınıza göre değişirdi. Mesela Kenzie şu an öyle bir açıdan bakıyordu ki, gözleri direk olarak bir şeyler anlatmakta olan Kenna’nın ellerine kenetliydi. Bilmem bilir misiniz, İtalyanlar konuşurken ellerini çok fazla kullanır. Kenzie biliyordu. Genç cadı arkadaşının hakkında çok fazla şeye dikkat eder ve hepsini şeytanın ini olan kafasının içindeki en büyük kısmı kaplayan Mak klasöründe saklardı. “Hı? Ne dedin?” Burası çok sıcaktı. Kenna hala konuşuyordu, kız ay bana ne yemeklerden diyecek duruma gelmişti gerçekten şu an… Hiç aç değildi bu muhabbet onu sarmamıştı. Yani… Açtı tabii de… Bildiğiniz gibi bir açlık değildi o. “Ben birazdan dönerim.”

Sakinleşmesi gerekiyordu.

Kenzie Kenna’dan etkilendiğini ilk olarak ne zaman fark ettiğini hatırlıyordu. En azından bunu ne zaman kabul ettiğini hatırlıyordu diyelim… O günden beri cadıya dair çok fazla şey değişti. Sabit kalan tek şey utançtan alev alan kulaklarıydı. Lütfen yanlış bir izlenime kapılmayın, Kenzie asla çok duygusal ve hayalperest bir kız olmadı. Aksine biraz fazla dan dan bir kişiliğe sahip olduğunu söyleyebilirim bile… Fakat konu Makenna olduğunda göğsüne bir… ne bileyim piyano falan oturuyordu. Odanın duvarları üstüne üstüne geliyordu, içine bir sıcaklık hissi dağılıyordu. Kontrolü dışında gerçekleşen bir dikkat halinde oluyordu böyle zamanlarda cadı, kendinden ve kafasının içinde olan biten her şeyden en çok bu zamanlarda rahatsız olurdu. İnsanların bırakın en yakın arkadaşları, pek samimi olmadıkları arkadaşları için bile düşünmemesi gereken şeyler arada sırada kızın adeta kanına giriyordu.

Bundan da haliyle nefret ediyordu.

Banyoya girer girmez lavaboya koştu, yüzüne su vurduğu sırada ensesine bir esinti vurdu.

“Vay be kızım… Bildiğin alev almışsın. Bunu yapan çocuk neye benziyor merak ediyorum doğrusu.”

Yüzünü yıkarken duyduğu sesin Mızmız Myrtle’a ait olamayacak kadar melodik olduğunu fark etmişti. Savunmaya geçmek üzere arkasına döndü ve daha önce hiç görmediği bir hayaletle burun buruna geldi. Mak ne olduğunu anlamaya çalışır gibi hayalete bakarken tek kaşı havaya kalktı. “Tanışıyor muyuz?” Hayalet ondan geriye doğru süzüldü, yüzü, yani en azından yüzünün… ne denirdi ki? Görseli? Göz dolduracak şekilde güzel ve yumuşaktı. “Ben Petulia.” Hayalet güldü. Mak çenesini gevşetirken etrafına bakındı. Görünürde hayaletten başka kimse yoktu. “Hogwarts’ın Petulia’sını daha önce hiç duymadım doğrusu.”
Hayalet camın kenarına doğru süzüldü, dışarıya bakarken konuştu. “Ben biraz kapalı kapılar arasında saklanmayı seviyorum diyelim. Ayrıca hikâyem o kadar trajik ki-“ Petulia elinin, of böyle deyince de bir tuhaf oluyordu ama siz anladınız işte, tersini anlına dayadı, biraz fazla yapmacık ve üzgün bir surat ifadesiyle devam etti. “Beni reklam malzemesi yapmayı reddettiler.” Mak anlamış gibi başını salladı. Aslında anlamamıştı. “Eh, seninle tanışmak güzeldi.”
“Yapma, sana kendimden bahsetmek için görünmedim herhalde. Ben senin hikâyeni dinlemek istiyordum. Tahmin Quidditch edeyim, oynuyor? Kaslı falan mı? Boyu kaç?” Ağzı açık bir şekilde hayalete bakan Kenzie Petulia’nın dikkat et sinek kaçacak yorumunun üstüne dünyamıza döndü. “Pardon?” Kızın şok içindeki halini eğlenceli bulduğu belli olan Petulia sırıttı.
“Tüm güzel anılarım üzerime bahse girerim ki adamımızla yakın arkadaşsınız.” Bu laf üzerine Mak’in siniri bozuldu ve cadı engelleyemediği bir şekilde kahkaha atmaya başladı.