"Hogwarts'ı seviyorum."
"Bana mı dedin?"
"Bir şey demedim, gaipten sesler duymadığına emin misin?"

Hogwarts'ı seviyorum. Tekrar etti, bu kez içinden, yanından hızlı adımlarla bahçeye, quidditch sahasına ya da daha gizli yerlere sevgilileriyle oynaşmak için acele eden öğrenci kalabalığından birinin kendisini yeniden duymadığına emin olmak istercesine, ya da belki tekrar edişinin tek sebebi bunu onaylama ihtiyacıydı, gerçekten orada olmayı sevdiğine dair bir güvence verme ihtiyacı kendisine. Ben de onlardan biri olabilirdim. Aleia da onlardan biri pek tabii olabilir, şimdi yanından koşturanların aksine sevgilisiyle buluşmak için gizli köşeler aranmak yerine nereye gideceğini, onu orada neyin, kimin, beklediğini ve bunun düşünmesinin dahi yasak olmadığı bir günah olmadığının güvencesiyle mutlu olabilirdi. Onun çevresine yaydığı ışıkla, yalnızca arzuladığı kızlara sakladığı o ışıkla, gülen kendisi olabilirdi. Olmayacaktı. Bunların her birini biliyor olmak ruhunu kavrayan mengeneleri sıkıştırıyordu. Ruhun akışkan bir şey olması güzeldi, kolayca kırılmıyor, bin bir parçaya ayrılmıyordu damarlarında dolaştığını hissettiği camların aksine. Mutlu ol. Mutlu olabileceğini de biliyordu, hele de onu tam o sırada yürümekte olduğu koridorun sonundaki taş kütüphanede bekleyen iki kızın varlığını hissettiğinde nefes alabileceğinin bilincindeydi. Aiden'ın yanından kızlara söz verdiği kadar çabuk ayrılamamış, onun maceralarından birini dinlemekle zaman kaybetmişti ve kütüphanenin önünde kendisini bekleyen Violet'le Lyanna'nın kendisine kısılmış ve bilmiş gözlerle bakacaklarını neredeyse görür gibiydi. Onlara yalan söylemek zorunda olmamak, daha kendisi onlara söylemeden kızın neden geç kaldığını anlayabilecek olmaları huzur vericiydi. Hogwarts'ı seviyorum çünkü onlar burada.

Başını nihayet mermerlerden, ve ikizini düşünmekten, kaldırıp gözleri çok büyük ama okulun genişliğinden dolayı neredeyse küçücük görünen kapıda ve orada dikilen Ravenclaw üniformalı iki kıza kaydığında göğsündeki parmakların çok az, gülümsemesine izin verecek kadar aralandığını hissetti. Parmaklar ve mengeneler kalbini ve ruhunu hiçbir zaman tam olarak bırakmıyordu, baskılarını ve yakınlıklarını her daim bedeninde hissediyordu, tehditkar ve pusuda, ancak çevresini sarmalarına izin verdiği ve kollarını kocaman -evren kadar- açıp sarmaladığı bu insanlar, nefessizlik hissini düşünmesini engelliyordu. Onlar için de aynısı olmak için her şeyimi veririm. Sarı saçları camlardan sızan ışıkta biraz daha açık parlayan Vivi ve gözlerinin rengi yüzünden 'sen Slytherin olmalıymışsın, Lyanna' cümlesini ikizinden sürekli duyan Anna'nın bakışlarını kendi üzerinde hissettiğinde dudaklarındaki gülümseme istemsizce de olsa biraz daha yayıldı. Anna'ya yardım etmek için kütüphaneye gelmeyi hiçbir zaman omuzlarında bir ağırlık gibi görmemiş, aksine gizemleri çok sevdiğini belki de ikisine de bin kez söyleyerek kütüphanede kitap -günlük- arama fikrini tüm kalbiyle desteklemişti. Üstelik böyle bir uğraş aynı anda Violet'in kafasını ve ruhunu dağıtması için de oldukça güvenli ve meyve verici bir yol gibi görünmüştü Lea'ya. Kütüphane raflarında dolanıp bir şeyler arayan Ravenclaw kızlarının şaşırtıcı bir görüntü oluşturmayacak olmaları fazlasıyla hoş bir durumdu, bunu da eklemeden geçemeyecekti. Daha doğrusu, bu arayışı yapanların arasında Aiden gibi zekasını pek de derslerine yöneltmemesiyle ünlü birinin olmaması onu mutlu ediyordu. Yanında olmasını dilerdi, elbette dilerdi, ancak onun varlığı ruhundaki endişeleri ve huzursuzluğu bastırmaktan çok başka ve çok daha tehlikeli hisleri ortaya çıkarmaya yarıyordu ve onun varlığında çok yavaş gelen huzur ve dinginlik hali, o gittiğinde iyice allak bullak olmuş bir Aleia bırakıyordu geride. Bu yüzden onun yokluğu iyiydi ve kızların yanına gelmiş olması ondan çok daha iyiydi.

"Yemin ederim sizi bekletmek istemedim. Gerçekten." Huzur mavisi ve huzur yoksunu gözleri bir Violet bir de Lyanna'nın gözleri arasında gezinirken sesi neredeyse karamel tatlılığındaydı, çok fazla duyulursa belki kişiyi bayabilecek ama seven biri için hiç de sıkıntı olmayacak bir ses gibiydi daha açıkça ifade etmek gerekirse. "Eğer bana kızgınsan Yvonne'a bir dahaki gelişinde senin için bir sürü cupcake getirmesini isteyebilirim Annacığım. Ve senin için de şu çok sevdiğin serinin yeni kitabını basım evinden çalmasını rica edebilirim, Vivişim. Elbette bu baya pahalıya patlayacaktır ama eh, senin için değer." Sırıttı, kızların kendisine olmama ihtimali daha yüksek olan kızgınlıklarının bu vaatlerden dolayı ortaya çıkabileceğini fark ettiğindeyse sırıtışı kısa süreli bir paniğe dönüştü, az önceki cümlelerini unutturmak istercesine kollarına girdi iki kızın ve kendisine doğru çekti onları hafifçe, "Beni beklemeniz gereksizdi, size yetişebileceğimi biliyorsunuz, değil mi? Yine de teşekkür ederim." Kocaman ve belki de şanslarına boş sayılabilecek olan kütüphaneye girdiklerinde çok derin bir nefes çekti içine, bu koku, eski kitap ve tahta, mürekkep ve deri karışımı koku belki çocukluğundan beri alışık olduğu tek kokuydu Aiden'ınkinin yanında ve bu gerçek onu istemsizce mutlu ediyordu. "Eee, nereden başlıyoruz?"


#395073